Posted by Η υπερβολή είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό των κοινωνικών δικτύων. Η απουσία φυσικής παρουσίας και ήχου φωνής, δημιουργούν την αίσθηση πως όλοι κινούμαστε στα τυφλά μέσα σε χώρους όπου θέλουμε να φανούμε, να προβληθούμε, να ακουστούμε, ενώ την ίδια στιγμή τρομάζουμε με τον παραμικρό μη αναγνωρίσιμο ήχο κι είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε χαντζάρι!
Από τα πρώτα λεπτά μέσα σε ένα κοινωνικό δίκτυο που θυμίζει πολύ μια σπηλιά γεμάτη σκιές και φωνές, καθίστασαι ημίτρελος και χρειάζεται τεράστια δύναμη χαρακτήρα για να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις- συμπεριλαμβανομένου του ανταγωνισμού.
Κάνουμε τα πάντα να προκαλέσουμε επιβεβαίωση της ύπαρξης μας μέσα στο πλήθος και αντιλαμβανόμαστε πολύ γρήγορα πως η υπερβολή είναι ένας ιδανικός προβολέας ακόμα κι αν προκαλέσει τύφλωση.
Κι αυτή η υπερβολή δεν εξαντλείται αποκλειστικά στον τρόπο με τον οποίο υποκλινόμαστε ή ζητάμε να μας υποκλιθούν (διότι εδώ είμαστε διάολε!, δείτε μας!) αλλά προχωρά σε πολεμικές ιαχές απέναντι σε κάθε τι που φαντάζει παραφωνία.
Έτσι, συχνά η υπερβολή ξεδιπλώνεται υπέρλαμπρα σε καταγγελτικές δημοσιεύσεις ή ηχηρούς σχολιασμούς όπου η κραυγαλέα έκφραση, η ύβρις ή ακόμα και η ανάγκη να δηλωθεί διαφωνία, γίνονται αυτοσκοπός της διαδικτυακής μας παρουσίας.
Φτάνουμε να μπαίνουμε στα κοινωνικά δίκτυα μόνο για να κατακεραυνώσουμε μια συμπεριφορά, ένα πρόσωπο ή να τινάξουμε τα μπαλωμένα ρετάλια του ψυχισμού μας μέσα από φτηνό ρατσισμό και σεξισμό.
Η ανάγκη να υπάρξουμε, πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε ανάγκη να επικρατήσουμε και το φαντασιακό εγώ που προσπαθούμε να επιβάλουμε καταλήγει μια φρικιαστική μεταμόρφωση, της κατά τα άλλα πληκτικής εικόνας μας.
Στο σημείο αυτό, που σπάνια το συνειδητοποιούμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας αλλά εξαιτίας του προβολέα, έλκει την προσοχή των υπολοίπων, στο σημείο αυτό ακριβώς λοιπόν, είναι που χάνουμε κάθε ευκαιρία να εξελιχθούμε επιτυγχάνοντας ένα ψήγμα μεγαλείου που θα ήταν ικανό να βελτιώσει τουλάχιστον την αυτοεκτίμηση μας και φτάνουμε να σερνόμαστε ακριβώς σε εκείνο τον βούρκο που είμαστε έτοιμοι να περιφρονήσουμε.
Γλιστράμε εκστατικά χωρίς συναίσθηση σε αυτή την μικρή απόσταση που χωρίζει το μεγαλείο από το γελοίο και γινόμαστε αυτό που απεχθανόμαστε. Μια φτηνή παραφωνία.
Εφημερίδα Μακεδονία 30/12/2018
Οι Ρόλοι Δραπέτες είναι
το πρώτο μου μυθιστόρημα.
