Posted by Αποφασίζω να γράψω για το αυτοκαταστροφικό διαδικτυακό αμάρτημα του αντιπαραγωγικού ελεύθερου χρόνου. Μου έρχεται στο μυαλό το twitter. Εκεί, ηγεμονεύει ο αντιπαραγωγικός χρόνος. Διότι στο twitter πρέπει να συμμετέχεις συνεχώς ώστε να εμφανίζεσαι στην χρονογραμμή. Όλοι κυκλοφορούν υπερηχητικά. Πρέπει να προλάβεις να φανείς. Όλα είναι too much στο twitter. Too much πολιτική στην δημοσιογραφία, too much ελευθεριακός λόγος, too much ανωνυμία, too much blah blah για το τίποτα.
Αν το καλοσκεφτείτε, σε όλο το εύρος των media κυριαρχεί το too much of nothing. Πάρτε για παράδειγμα την showbiz. Η διασημότητα εντοπίζεται περισσότερο σε πρόσωπα παρά σε ικανότητες. Αν αναρωτηθούμε κάποια στιγμή ποιο ακριβώς προσόν πουλά κάποια διάσημη περσόνα, θα μείνουμε προβληματισμένοι για ώρα. Το ίδιο συμβαίνει πλέον και στην τηλεόραση ή στην πολιτική.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, εξακολουθούμε να καταναλώνουμε αυτό που αναζητάμε. Κι αναζητάμε συνεχώς το εύκολο. Το αβίαστο. Το φαντασμαγορικό – κενό.
Δεν είμαστε απλά συνυπεύθυνοι. Είμαστε απολύτως υπεύθυνοι κάθε δημοφιλούς αντιπαραγωγικού τίποτα.
Μπορούμε να υπάρξουμε με χιλιάδες προσωπεία και παρόλα αυτά επιλέγουμε να παρασυρθούμε συχνότερα από τα πιο ανώριμα. Αναγνωρίζουμε, όσο ποτέ άλλοτε, την δύναμη της ανωνυμίας κι όμως, μέσω της ανωνυμίας επιλέγουμε σχεδόν πάντα την χειρότερη εκδοχή.
Βαλλόμαστε από αναξιότητα λόγου την στιγμή ακριβώς που γράφουμε περισσότερο από ποτέ!
Τα social media λειτουργούν μεγεθυντικά. Σκάει μπροστά σου η προβολή σε ζουμ 500%. Τα πάντα θολώνουν. Too much of everything.
Παρατηρώ στα σχόλια των facebook status την ευκολία με την οποία οι χρήστες χρησιμοποιούν ύβρεις και φτηνούς χαρακτηρισμούς.
Κι ύστερα θυμάμαι πως αυτή η νομοτέλεια της αγένειας που έχει μεταμορφωθεί σε δικαιωματικό προνόμιο δεν ξεκινά από τους χρήστες αλλά καταλήγει σε αυτούς μέσα από την φτηνή χυδαιότητα των τηλεπαραθύρων αλλά και των ευκολοχώνευτων άρθρων.
Διότι μία απλή αναφορά του «Κούλη», της «Φωφάρας» ή του «αγράμματου πρωθυπουργού» μπορεί να σε εκτινάξει κυριολεκτικά σε αναγνωρισιμότητα. Αυτό το too much της περιρρέουσας βρομιάς, κατακάθεται σαν ίζημα στο μυαλό των πολιτών και λες και γαργαλά κάθε τους νευρώνα.
Αδυναμία έκφρασης, δολοφονημένη ορθογραφία και υβρεολόγια με εκατοντάδες Like, έχουν δημιουργήσει την πιο ασόβαρη και αμοραλιστική έκδοση αυτής της χώρας, με μία κοινωνία που ακκίζεται την προδομένη, μεθυσμένη από το υπερηχητικό ντελίριο του τίποτα.
Βουτσκόγλου Ειρήνη
Εφημερίδα Μακεδονία 9/6/2019
Ρόλοι Δραπέτες – Κοινωνικό Μυθιστόρημα
