Posted by Μία από τις φράσεις που επαναλαμβάνω συχνά στα κείμενα για το διαδίκτυο είναι «οικονομία χώρου και χρόνου». Συνηθίζω να υπενθυμίζω πως ο χρόνος δεν διαστέλλεται κι έτσι όλοι προσπαθούμε να υπάρξουμε γρήγορα μέσα σε περιορισμένους χώρους.
Ακόμα και οι 140 χαρακτήρες του twitter όταν αυξήθηκαν κι έφτασαν τους 280, συνέχισαν να μας επιβάλλουν με τον τρόπο τους να είμαστε συνοπτικοί. Η φλυαρία είναι ατόπημα στα κοινωνικά δίκτυα, όχι μόνο επειδή είναι κουραστική αλλά κι επειδή μέσα στον καταιγισμό περιεχομένου, όλοι θέλουμε να καταναλώσουμε όσο το δυνατόν πιο διαφοροποιημένη πληροφορία αντί να μένουμε για ώρα καρφωμένοι σε ένα στάτους ή σχόλιο «σεντόνι».
Κι αυτή η οικονομία χώρου και χρόνου, έρχεται και κουμπώνει τέλεια στους αυτοματισμούς που υπηρετεί το διαδίκτυο, επιτυγχάνοντας τελικά έναν εθισμό που θυμίζει πραγματικά τον στίχο «κι όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα».
Αφηνόμαστε σε έναν φρενήρη ρυθμό έκφρασης, πληκτρολόγησης και αντίδρασης, παρασύροντας κάθε συμβατικό κανόνα που μας καθιστά σώφρονες διότι σε αντίθεση με τις μετωπικές συγκρούσεις στην καθημερινότητα, στο διαδίκτυο θεωρούμε πως δεν πρόκειται να προκαλέσουμε κάποιο ατύχημα ούτε φυσικά πρόκειται να χάσουμε την ζωή μας.
Το πολύ πολύ να χάσουμε τον λογαριασμό μας, προϊόν που αναγεννιέται ή δημιουργείται εύκολα.
Από το απλό σχόλιο σε ένα στάτους μέχρι το ιδιωτικό μήνυμα, όλοι λειτουργούμε με μία αγωνιώδη προσμονή. Αν περάσουν πέντε λεπτά χωρίς απόκριση, μας πιάνουν ταχυπαλμίες. «Γιατί δεν απαντά;», «Μα κανείς δεν το είδε ακόμα;», «Μα τι πληκτρολογεί τόση ώρα;».
«Έλειψες μιαν ώρα κι έχει πέσει τώρα, έκλειψη ηλίου και μια σκοτεινιά», όπως λέει το άσμα.
Γράφουμε βιαστικά, επικοινωνούμε ανυπόμονα, κάνουμε ορθογραφικά λάθη, συνήθως κατηγορούμε την αυτόματη διόρθωση για το αλλοπρόσαλλο των μηνυμάτων μας, χρησιμοποιούμε εικονίδια λες και πηγαίνουμε στο νηπιαγωγείο , απευθυνόμαστε στον ενικό προβάλλοντας μια ανυπόστατη οικειότητα και διαγράφουμε με τεράστια αλαζονεία, από την διαδικτυακή μας ζωή, ανθρώπους με τους οποίους, συχνά, μας συνδέουν δυνατά βιώματα ζωής.
Πριν λίγες ημέρες στο twitter, είδα την εξής αναδημοσίευση. «Σήμερα διέγραψα έναν κολλητό φίλο γιατί μετά από τόσα χρόνια που ζήσαμε μαζί αποφάσισε να κάνει σε εμένα προεκλογικό αγώνα».
Λυπάμαι πολύ που δεν σκέφτηκα άμεσα να απαντήσω στον οξύθυμο τουιτερά, «Όταν παίρνεις φόρα, φόρα κατηφόρα, κι ο Θεός ο ίδιος, δεν σε σταματά».
Βουτσκόγλου Ειρήνη
Εφημερίδα Μακεδονία 26/5/2019
