Posted by
Το big bang του σύμπαντος των social έφερε μία κοσμογονική ανατροπή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Ο κρότος των wikileaks δεν προκάλεσε κώφωση αλλά μία βαθιά εγκεφαλική ταραχή σε μεγάλο μέρος των χρηστών, οι οποίοι ξυπνούν κάθε ωραία πρωία θεωρώντας βέβαιο πως το τσεμπέρι μπορεί να θεωρηθεί περικεφαλαία και το this is Sparta είναι ένα είδος καρμικής πρόκλησης στο σύγχρονο διαδίκτυο. Είμαστε όλοι (ή μπορούμε να γίνουμε) Julian Assange- ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων αρκεί να διαλέξουμε το κατάλληλο ψευδώνυμο και το ανάλογο άβαταρ.
Η ανωνυμία από πολύ νωρίς νόσησε με τους ιούς της κατασκευασμένης είδησης και της προσβλητικής επίθεσης κάτω από τους λαμπρούς προβολείς των απωθημένων. Η δολοφονία χαρακτήρων που στηρίζεται κυρίως στην εντύπωση που προκαλεί ένα δημοσίευμα και όχι στην ακρίβεια όσων λέγονται, έδωσε μία αίσθηση υπερδύναμης.
Η δυνατότητα να απευθυνθούμε στον οποιοδήποτε με τον πιο χυδαίο τρόπο χωρίς να ανησυχούμε εάν θα αποκαλυφθούμε (τουλάχιστον όχι υπερβολικά εύκολα), πολύ γρήγορα πήρε διαστάσεις.. ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Η κατάσταση στο twitter είναι μακράν χειρότερη από ό,τι στο facebook, εφόσον στο twitter οι περισσότεροι λογαριασμοί φέρουν ψευδώνυμο ή αντιστοιχούν στον ίδιο χρήστη, δημιουργώντας έτσι, μικρούς στρατούς που τους δένουν σχέσεις εξάρτησης.
Κι ενώ η ανώνυμη αυτή – απολύτως ανυπόστατη – έπαρση συχνά καταγγέλλεται, παρόλα αυτά όχι μόνο δε χάνει τη δυναμική της αλλά εξαίρεται ως κάποιου είδους σημαντικό λειτούργημα, τόσο από πολιτικούς όσο και από δημοσιογράφους.
Αν έχεις γερό στομάχι λοιπόν μαθαίνεις να ζεις με τους ανώνυμους μισθοφόρους και τα γιγαντιαία απωθημένα των άεργων καρναβαλιστών, προκαλώντας τους μάλιστα καμιά φορά σε θεατρικές αντιπαραθέσεις ώστε τουλάχιστον να καρπωθείς μία ικανοποιητική αναγνωρισιμότητα.
Στο facebook τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η ανωνυμία δεν επιτρέπεται και μπορεί να διαπιστωθεί ύστερα από μία αναφορά. Για αυτό το λόγο είναι άπειρες οι περιπτώσεις που χρήστες έρχονται αντιμέτωποι νομικά με την καταγγελτική τους διάθεση και την ελευθεριάζουσα στάση τους.
Ο κακομοίρης της γειτονιάς, της πόλης, της παρέας, της δουλειάς, ωρύεται ή σαρκάζει δίπλα μας λοιπόν, οχυρωμένος πίσω από μία οθόνη που στο θολωμένο του μυαλό φαντάζει πανοπλία και μέσα σε όλα όσα αγνοεί, επιμένει να μην αντιλαμβάνεται το πιο σημαντικό∙ το ίδιον του βλάκα είναι πως εκλιπαρεί να αποκαλυφθεί.
Εφημερίδα Μακεδονία 14/10/2018
